Chapter 4: Lihim
Isang
sasakyan na mabilis ang takbo ang kasalukuyang nagpapalitan nang putok sa
sasakyan na humahabol sa kanya. Sugatan ang driver nang sasakyang ito at tila
di na nakakapagmaneho nang maayos nang biglang nahulog ang sakayan sa bangin.
May dalawang matandang magbubukid na nakakita sa nangyari at tinulungan agad
ang taong nag drive nang kotse, nung dinadala nong isa ang tao sa malayong
lugar naiwan ang isa upang maghanap annag mahahalagang bagay, nang biglang
narinig nang matanda “iputok mu na at ipasabog yang sasakyan nang matuluyan na
yan” at biglang sumabog na lang ang sasakyan habang nadoon pa ang matandang
lalaki.
Ilang
minuto na din ang nakalipas nang madala sa isang pampublikong ospital ang
driver nang sumabog na kotse. “Nurse tulungan nyo po kami, nakita ko po siya sa
isang accidente sa kalsada” sabi nang angdala sa kanya. Nang nakita ito nang
isang estudyanteng nurse nagulat ito at namutla di alam ang gagawin, halos di
makilala ang lalaki sa mga sugat nito sa mukha.
Nilapitan sila nang doctor habang pinapahiga nang ibang nurse ang pasyente sa higaan,
nag assess ang doctor sa pasyente at wala namang nakitang malala sa bata
maliban sa kanyang sugat sa noo, Nilapatan na nang lunas at oxygen ng mga
Nurses ang pasyente nung kinausap nang doctor ang nagdala sa kanya, hinay-hinay
na man na lumapit ang estudyanteng nurse sa pasyente para tignan ito nang
mabuti nang malinis na ang mukha nito ay nagulat siya sa nakita.
“Lance!”
Sigaw pa nito.
“Kilala
mo ba itong lalaking to iho?” sabi nang doctor sa kanya.
“Opo,
Bestfriend ko po ito, anu po ang lagay niya doc?”
“Stable
pa naman ang lagay niya, humihinga siya nang normal pero ang kinakabahan ko if
my internal injuries siya na di natin nalalaman kailangn niyang e CT scan na
wala naman tayo dito, may contact ka ba sa mga magulang niya o kung sino man
ang pwede nating makausap para sa costudiya niya?”
“Ulilang lubos na po siya, kapitbahay po kami at kami nlng po ang nagdadamayan
sa kanya, pwede po akong immediate guardian, Refer nlng po natin siya sa
ospital sa maynila, para po makakuha tayo nang magandang findings”
Pagkatapos nang paguusap nilang dalawa ay di na mapakali si Dennis sa nangyari
sa kaibigan, pano humantong sa ganito ang sitwasyon? At mukhang kinakabahan
siya sa mga susunod na mangyayari.
[Dennis]
Maaga
pa nung na refer siya sa ospital malapit sa amin at pinagdaanan na niya ang mga
test na kailangan niyang kunin, sa puntong ito di ko parin lubos naisip bakit
nagkaganito siya? Nawala siya nang maraming araw tapos makikita ko siya ngayon
nakaratay sa ospital na ito.
Nakatayo
lang talaga ako sa paanan nang kanyang higaan nang dumating ang doctor na
tumingin sa kanya, “Ikaw ba ang kapatid niya?” tanong nito sa akin na
nakatulala lang sa kaibigan ko.
Nagulat naman ako pero malumanay ko paring na tanong ang doctor “Ah… Besfriend
po niya ako, at guardian narin po, may resulta na po bah?”
“We
found a epidural hemorrhage dito banda sa gitna nang frontal at parietal area niya,
malala ang sitwasyon and we need to surgically remove the hematoma bago pa
lumala ang kaibigan mo”
Nanlumo
ako sa narinig ko, bilang nursing student alam ko na malala ang sitwasyon niya,
and worst pwede niya talaga itong ikamatay.
“We
have prepared the Operating Room and we need to subject him for craniotomy fast
and…”
“Gawin
niyo na doc” Pagbara ko sa doctor, “di na tayo magtagal pa, baka mas lalong
lumala, ako nap o ang pipirma nang consent, gawin niyo lang po lahat para sa
kaibigan ko…” maluhaluha kong sabi habang napatingin ako sa kanya. “… ayoko
siyang mawala. Mahal na mahal ko po siya!” at dagling dumaloy ang tubig sa
aking pisngi.
At
inayos na nila ang lahat at dinala si Lance sa OR, habang nandoon lang ako
nakatayo sa isang tabi. Hanggang sa may babaeng yumakap sa akin, dumating na
pala ang kaibigan kong si Beth.
“Friend,
I came here as soon as I heard, anong lagay niya okey nab a siya?”
“Na..
nasa OR siya ngayon, he is undergoing Craniotomy…” at napahagulgol na ako sa
iyak habang yakap yakap ko siya. “Beth, bakit siya pa? bakit sa lahat nang tao
siya pa?”
“Napakabait
niya, matulungin, maalaga, lahat na siguro nang kabutihan nakuha na niya pero
bakit sa kanya pa nangyari to? Sana ako na lang ang nasagasaan sana ako na lang
ang nandoon ngayon at hindi na siya”
[Kurt]
Gabi na pero magisa pa rin ako sa opisina ko sa harap nang view ko nang buong
Makati, hawak ang baso nang Scotch sa kamay ko. At naalala ko ang nakita ko
kanina sa libing, Hindi ako makapaniwala pero alam ko buhay pa si Carlsen,
buhay pa ang KAPATID ko.
Di ko man maamin sa lahat pero karapat dapat din ako sa companya dahil isa din
naman akong Montenegro, anak ako ni Felix sa kasintahan niyang si Hera, di sila
nagkatuluyan dahil na arrange na ang kasal nila ni Luisa. Di ko man sila
nakilala nang lubos ay napamahal din ako sa mga umampon sa akin noong namatay
ang nanay ko sina Don Diego Trinidad, alam nila ang tunay kong pagkatao,
hinubog nila kung ano man ako ngayon at tinuring nila akong parang sariling
anak.
“Buhay
ang kapatid ko, pero nasaan siya? Kailangan ko siyang makita, kailangan niya
akong makilala, ako na ang po-protecta sayo bunso, umuwi ka lang kay kuya”
Isip-isip ni Kurt noong mga panahong iyon.
“uhhmm…”
sabi nang isang pamilyar na tao na nilingon ko naman. Si Eunice pala yun.
“Gabi na po sir, bat po nandito pa kayo?” sabi niya na parang nahihiya pa.
Tumalikod lang ako sa kanya makikita ko sa reflection nang bintana na mukhang
nadismaya ito at nagbalak nang umalis “Samahan mo muna ako!” sabi kong bigla.
Pero
lumabas pa din ito, napatingin naman ako sa kinatatayuan niya at nadismaya sa
nakita. Mas lumalim ang naisip ko, mula noon hanggang ngayon mag-isa lang ako,
mag-isang tumataguyod sa sarili ko. Napalapit ako sa desk ko at napaupo, at
napatong ko ang manga kamay ko sa lamesa at hinigaan ito.
At
ilang sagliut lang narinig ko na may pumatong nang baso sa lamaesa napaharap
ako dito, si Eunice pala may dalang kape. Nang makita ko ang mukha niya nakita
kong mabuti ang talagang napakaamo niyang mukha at ang mga ngiti niyang
nakakaakit.
“Alam
niyo po, di po dapat pinapansin ang problema, isa lang po itong pagsubok nang
diyos…at wala po siyang pagsubok na binibigay na di natin kayang lampas an,
ngiti na po kayo.” Sabi niya na parang wala lang dinadalang puot at galit.
“Alam
niyo po, gawin niyo na po ang lahat nang bagay para maging Masaya ngayon, di
niyo po alam baka magaya lang po kayo kay Sir Carlsen, nawala nang maaga, kaya
wag niyo pong ituon sa problema lahat nang attension niyo, maging Masaya naman
po kayo.”
At
isang ngiti lang ang naibigay ko sa kanya. At biglang dumating si Valerie “uhgm
Mr. Trinidad?” sabi niya na naka tayo sa may pintuan nang opisina ko “Matutuloy
pa ba ang dinner natin?” tanong nito.
Tumayo
ako at pinuntahan siya sa may pintuan, at bago umalis nilingon ko si Eunice.
“Thanks
for the Coffee!” at binigyan siya nang malambing na ngiti.
{After
2 months}
Sumama
narin si Criselda kina Elenor at Luisa sa states para pamahalaan ang ipapatayong
expansion nang Montenegro companies sa New York. Matiwasay pa naman ang
pamamalakad ni Kurt sa companya at mas lalong naenganyo ang mga trabahador nila
dahil sa pamamalakad nito.
Umalis
na din si Lance at pumunta sa Paris kasama si Caleb, doon siya huhubugin ni
Caleb sa lahat nang kailangan niyang malaman para mag-umpisa nang isang
negosyo, at doon din siya magpapatuloy nanag pag-aaral, nanibago man siya sa
bagong sitwasyon ay tinatagan niya talaga ang loob niya para sa kakambal na
akala niya noong patay na.
Habang
si Carlsen na napagkamalan ni Dennis na si Lance ay nasa state of Coma parin
pagkatapos nang kanyang sugery. Mahigit dalwng buwan na siya sa ganoong estado
at hindi na alam ni Dennis kung magigising pa ang inakala niyang kaibigan.
[Dennis]
“Ilang
araw ka nang nakaratay sa higaan na iyan” malungkot na sabi ko sa matalik kong
kaibigan. Hawak-hawak ko ang kamay niya at hinihintay ko na magkaroon siya nang
kahit anu mang reaction pero ilang araw na akong nabibigo.
“Miss
na miss na kita Lance, alam ko naririnig mo ako… alam mo na Mahal na Mahal kita
at di ko kayang mawala ka sa buhay ko Lance”
Hanggang
sa tumulo na lang bigla ang mga luha ko at nakita kong gumalaw ang kamay niya.
“Lance!” parang nabigla ako na natuwa na ewan ang ambivalent nang feeling ko
noong mga panahong iyon, pero biglang “toooooooot, tooooooooot, tooooooot”
humuni yung cardiac monitor niya. Natarnta man ako ay natawag ko pa din ang
nakatokang nurse sa station.
Pumasok
sila pati ang mga doctor, at sinimulan nilang e CPR si lance, nataranta na
talaga ako dahil nagiging flat line na kanyang cardiac monitor.
“Lance,
nagkakamalay ka na, wag mo akong iwan” sabi ko na nagsimula nang mapaluha.
“Sir,
sa labas nlang po muna kayo” sabi nang isang nurse sa akin. Sumama naman ako sa
kanya at napaiyak na lang sa lobby, nawawalan na ako nang pag-asasa mga
nangyayari.
Ilang
minuto pa lang ang nakalipas ay lumabas na ang doctor at sinabing okey na ang
lagay niya at nakita nila na gumana na ulit ang vital organs niya kaya kinuha
nlng nila ang Mechanical ventilator at titingnan nila for 24hours kung may
progress na ang kanyang lagay.
Bumili
nalang ako nang kape at pagkain sa labas nang ospital, mga alas dos na nun nang
madaling araw.
Nang
makabalik na ako dire diretso akong pumasok at pinatong lahat nang mga pinamili
ko sa lamesa.
“Lance ko, namili ako nang pagkain oh, yung paborito nanting Chicken Skin, miss
ko na tong kainin kasama ka, kelan ka pa ba gigising?” Utal ko.
“Sino
ka?” nagsalita ang lalaking nasa kama. Kinabahan ako pero parang natutuwa sa
narinig ko, GISING na ang bestfriend ko.
“LANCE”
napalingon ako sa tuwa.
“Lance
ba pangalan ko? Nasaan ako? Anung nangyari sakin? Sino ka?” parang hindi
magandang panghitain sakin ang pinagsasasabi ni Lance. Lumabas ako para tawagin
ang doctor para maobserbahan nila ang mga nagyayari.
“I’m
Sorry to say this but he has Post Traumatic Amnesia, normal sa mga may epidural
hematoma tong kandisyon na ito, at hindi tannin malalaman kung babalik pa ba
ang kanyang memorya. Ang kailangan niya ngayon ay ang pagmamahal at suporta galling
sa mga nagmamahal sa kanya”
Umalis
na ang doctor nang magpakilala ako sa kanya.
“Pwede
mo nab a masagot ang mga tanong ko kanina?” tanong niya sa akin.
“Ikaw
si Lance Mercado, 21 ka na, nandito ka dahil na aksidente ang sasakyan na
minamaneho mo”
“eh
sino ka naman?”
“Ako
si Dennis, bestfriend mo…” sabi habang papalapit ako sa kanya.
“…
at Boyfriend mo!”
_Abangan_